Ο μέσος Έλληνας πολίτης δεν γνωρίζει με σαφήνεια τα οφέλη που προσφέρει η ιδιωτική ασφάλιση σε πολλούς τομείς της ζωής.
Όπως επίσης δεν μπορεί να αντιληφθεί, ούτε να υπολογίσει, τις οικονομικές απαιτήσεις για την επιβίωσή του στα χρόνια της συνταξιοδότησης.
Σε προηγούμενο άρθρο του Underwriter έχει γίνει εκτενής αναφορά στην Συμπεριφορική Επιστήμη, νέο, σχετικά, επιστημονικό πεδίο που στόχο έχει να βοηθήσει τον άνθρωπο να αντιλαμβάνεται την οικονομική του κατάσταση στο μέλλον.
Για παράδειγμα, πώς η αύξηση του προσδόκιμου ζωής επηρεάζει τα οικονομικά κάθε πολίτη και πώς ο συγκεκριμένος κίνδυνος, της αύξησης δηλαδή των ετών επιβίωσης, μπορεί να τον θέσει εκτός οικονομικού προγραμματισμού.
Η ιδιωτική ασφάλιση μπορεί να δώσει λύση (και) στο συγκεκριμένο πρόβλημα.
Ας φανταστούμε έναν άντρα 30-40 ετών σήμερα, ο οποίος με βάση τα ισχύοντα θα συνταξιοδοτηθεί στα 67.
Πόσα χρήματα θα πρέπει άραγε να βάλει στην άκρη, προκειμένου να συμπληρώσει το όποιο ποσό σύνταξης θα λαμβάνει από το κράτος και να ζήσει αξιοπρεπώς;
Ας πούμε ότι η σύνταξή του θα είναι 800 ευρώ το μήνα και θεωρεί ότι για να ζήσει αξιοπρεπώς χρειάζεται 1500 ευρώ το μήνα.
Αυτό σημαίνει ότι ως συνταξιούχος θα χρειάζεται 700 ευρώ επιπλέον κάθε μήνα από αυτά που θα του δίνει η σύνταξη. Τα 700 ευρώ το μήνα είναι 8400 ευρώ το χρόνο.
Για να μπορέσει ο πολίτης αυτός να ξέρει πόσα πρέπει να έχει βάλει στην άκρη μέχρι τα 67 ώστε να είναι εξασφαλισμένος, θα πρέπει να πολλαπλασιάσει τα όσα χρειάζεται το χρόνο (8400 ευρώ) με τα χρόνια που θα είναι ζωντανός (;)
Εφόσον αυτό δεν μπορεί να το ξέρει, ας πούμε ότι παίρνει το μέσο όρο επιβίωσης: για έναν άνθρωπο 67 ετών το σημερινό προσδόκιμο ζωής είναι κατά μέσο όρο άλλα 17 χρόνια.
Αυτό σημαίνει ότι ο πολίτης του παραδείγματός μας θα πρέπει μέχρι τα 67 του χρόνια να έχει μαζέψει στην άκρη 8400 x 17 = 142.800 ευρώ.
Σημαντικό ποσό που ακόμη και αν καταφέρει να το μαζέψει, πάλι δεν είναι σίγουρος ότι θα του φτάσει, πολύ απλά γιατί μπορεί να ξεπεράσει τον μέσο όρο επιβίωσης και να ζήσει πάνω από τα 84! Τότε θα δει τον λογαριασμό του να μηδενίζεται και να πρέπει ξαφνικά να ζήσει μόνο με τα χρήματα της κρατικής του σύνταξης.
Δυστυχώς καμία επένδυση, είτε κινητή είτε ακίνητη, δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο πόσο θα ζήσει κανείς και άρα δεν μπορεί να δώσει ούτε λύση στο πρόβλημα του οικονομικού προγραμματισμού.
Ο μόνος κλάδος που μπορεί, είναι η ασφαλιστική βιομηχανία.
Διότι είναι ο μόνος κλάδος που από τη δομή του και από το κανονιστικό και νομικό πλαίσιο που τον διέπει, μπορεί να αναλάβει τον κίνδυνο του προσδόκιμου καταβάλλοντας ισόβια σύνταξη.
Κανονίζοντας το πόσο που έχει μαζέψει ο πελάτης με τέτοιο τρόπο ώστε να μην τελειώσει παρά μόνο όταν φύγει από τη ζωή.
Είτε με την απόκτηση σήμερα συνταξιοδοτικού συμβολαίου, είτε, αν είναι κοντά στην ηλικία συνταξιοδότησης και έχει μαζέψει ένα ποσό, μετατρέποντας το ποσό αυτό σε ισόβια σύνταξη, με βάση την τιμή που θα του προτείνει η ασφαλιστική.
Σε ισόβια σύνταξη εγγυημένης περιόδου, η οποία μεταβιβάζεται και σε δικό του πρόσωπο αν αυτός το επιθυμεί.
Εξασφαλίζεται έτσι η λύση στο πρόβλημα που δημιουργείται μαζί με το ευτυχές γεγονός της μακροημέρευσης: να φτάσουν τα λεφτά.
Μπορεί τα παραπάνω να φαίνονται απλά ή χιλιοειπωμένα για τους Διαμεσολαβητές, η αλήθεια όμως είναι ότι η γνώση του τι πραγματικά επιλύει η ιδιωτική σύνταξη επιπλέον της κοινωνικής, δεν είναι ευρέως γνωστή και κατανοητή.
Ο περισσότερος κόσμος αντιμετωπίζει τα ασφαλιστήρια συμβόλαια σύνταξης ως ασφαλιστήρια αποταμίευσης, μην γνωρίζοντας την πραγματική τους μεγάλη αξία: ότι δηλαδή μπορούν να μετατραπούν σε ισόβια σύνταξη!
(Πηγή: Underwriter.gr)
