Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης είναι μια μυστηριώδης ασθένεια. Οι ασθενείς δεν υποφέρουν μόνο από το αίσθημα μιας διαρκούς κούρασης, αλλά συχνά έχουν και ισχυρούς πόνους, ενώ εξίσου σύνηθες είναι το φαινόμενο να μη μπορούν να συγκεντρωθούν. Kάποιες φορές μάλιστα, οι πόνοι που αισθάνονται είναι τόσο δυνατοί, που δεν μπορούν καν να σηκωθούν από το κρεβάτι. Το χειρότερο; Ο ασθενής δεν ξέρει ακριβώς σε ποιον θα πρέπει να απευθυνθεί. Θα ήταν καλύτερα να πάει σε κάποιο νευρολόγο, ψυχοθεραπευτή ή σε κάποιον άλλο ειδικό;
Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης προκαλεί επίμονη εξάντληση (πάνω από 6 μήνες) στους ασθενείς, οι οποίοι αναφέρουν ότι «σέρνονται» μονίμως, όσο κι αν κοιμούνται και ξεκουράζονται, δίχως να πάσχουν από κάποιο άλλο οργανικό ή ψυχικό νόσημα που να ευθύνεται για την κατάστασή τους. Σημαντικός εκλυτικός παράγοντας στην εμφάνισή του, είναι το έντονο στρες.
Οι ειδικοί θέτουν δύο κριτήρια για το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης: Το ένα είναι η σοβαρή κόπωση διάρκειας έξι μηνών, η οποία δεν αποδίδεται σε άλλες οργανικές ή ψυχικές παθήσεις. Το δεύτερο είναι να έχει κάποιος τουλάχιστον 4 από τα ακόλουθα συμπτώματα με διάρκεια έξι μήνες:
Δυσκολία στην ικανότητα συγκέντρωσης, απώλεια μνήμης, πονόλαιμο, πόνο στους λεμφαδένες, ανεξήγητους μυϊκούς πόνους, πολυαρθραλγία χωρίς πρήξιμο ή ερυθρότητα, πονοκέφαλο με πρωτόγνωρη ένταση και χαρακτηριστικά, διαταραχή στον ύπνο (π.χ. αϋπνία, ύπνος που δεν αναζωογονεί) και υπερβολική κούραση μετά από φυσιολογική άσκηση.
Σημαντικός εκλυτικός ψυχολογικός παράγοντας είναι το υψηλό στρες. Όσο πιο απαιτητικό είναι το περιβάλλον αλλά και οι προσδοκίες που το άτομο θέτει στον εαυτό του, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα το σύνδρομο να εμφανιστεί, σε συνδυασμό βέβαια με άλλους παράγοντες ευπάθειας όπως είναι η αναιμία, οι λοιμώξεις κλπ. Η ηλικία των 25-35 είναι η πιο ευάλωτη, ενώ 2 στα 1.000 άτομα πάσχουν από αυτό, ιδιαίτερα εκείνα που έχουν υψηλό οικονομικό εισόδημα και επίπεδο μόρφωσης.
Η θεραπεία είναι συμπτωματική και περιλαμβάνει την ενθάρρυνση του ατόμου να μειώσει την ένταση των δραστηριοτήτων και το ψυχολογικό στρες που βιώνει, τη σταδιακή έναρξη σωματικής άσκησης, τη θεραπεία του πόνου με τη χρήση αναλγητικών και αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, αλλά και τη θεραπεία των συνοδών ψυχολογικών προβλημάτων όπως είναι η κατάθλιψη, το άγχος και ο διαταραγμένος ύπνος.
(Πηγή: Iatronet.gr)
